بازماندگان زمینلرزه اخیر در شرق افغانستان، از ترس پسلرزهها و سقوط سنگها، به خانههای ویران شدۀ خود باز نمیگردند و شبها در کنار رودخانهها، زمینهای زراعتی یا فضای باز چادر زدهاند. آدم خان، ۶۷ ساله در قریه مسعود ولایت کنر، گفت: «هیچ سرپناهی نداریم و دیشب باران بارید؛ بزرگترین ترس ما سنگهایی است که ممکن است فروریزد.» زمینلرزه اوایل سپتمبر بیش از ۲۲۰۰ کشته و ۳۶۰۰ زخمی بر جا گذاشت و هزاران خانه ویران شد. پسلرزهها باعث رانش زمین و گیرماندن خانوادهها میان کوهها و رودخانهها شده است. گروههای کمکرسان با طیارههای هلیکوپتر غذا و مایحتاج رساندهاند، اما بازماندگان کمکها را ناکافی و پراکنده میدانند. خانههای گلی و سنگی فوراً فرو ریختند و بسیاری از قریه ها ساعتها از جاده فاصله دارند. در قریه شهیدان، شمسالرحمن ۴۰ ساله شش عضو خانوادهاش را از دست داده و اکنون همراه خانواده نه نفرهاش کنار جاده زندگی میکند. وی گفت: «چادرها حتی جای فرزندان ما را نمیگیرد و مجبور شدیم کفشها را بین خود تقسیم کنیم.» گل احمد ۵۱ ساله افزود: «حتی یک باران ساده می تواند سنگها را روی ما بریزد. دولت باید سرپناه فراهم کند.» سازمانهای کمکرسان بینالمللی هشدار دادهاند که نبود سرپناه، شرایط صحی و غذای کافی می تواند باعث گسترش امراض و فقر شود. برخی از آسیبدیدگان کودکاناند، از جمله صادق ۱۲ ساله که پس از ۱۱ ساعت از زیر آوار زنده بیرون کشیده شد.



