چهار سال پس از بازگشت طالبان، حرفه خبرنگاری برای زنان در افغانستان به یکی از خطرناک‌ترین مشاغل بدل شده است. محدودیت‌های جنسیتی، سانسور شدید و تهدیدهای مداوم، بسیاری را به حاشیه رانده و صدای‌شان را خاموش کرده است. شماری شغل خود را از دست داده‌اند، برخی ناچار به ترک کشور شده‌اند و اندکی که مانده‌اند، زیر فشارهای امنیتی و اجتماعی کار می‌کنند. با تسلط دوباره طالبان، آزادی بیان برای زنان خبرنگار به شدت محدود شد. آن‌ها نه تنها از حضور در مراکز رسانه‌ای و نشست‌های رسمی منع می‌شوند، بلکه مقام‌ها صدای‌شان را «عورت» دانسته و از پاسخ‌گویی به آنان خودداری می‌کنند؛ امری که دسترسی به اطلاعات را تقریباً ناممکن ساخته است. زنان خبرنگار در کنار سانسور، با تحقیر، تهدید و بازداشت نیز روبه‌رو می‌شوند. حتی در معدود نشست‌های مجاز، مجبور به نشستن در گوشه و پوشاندن کامل صورت‌اند وگرنه باید جلسه را ترک کنند. برخی پس از تماس با مقام‌ها برای دریافت اطلاعات، با پیام‌های غیرحرفه‌ای مواجه می‌شوند که از ترس پیامدها نمی‌توانند گزارش دهند. آمارها نشان می‌دهد که پس از بازگشت طالبان، حدود ۸۰ درصد زنان خبرنگار شغل‌شان را از دست داده و سهم آنان در رسانه‌ها به کمتر از ۱۰ درصد رسیده است. مرکز خبرنگاران افغانستان می‌گوید تنها در شش ماه نخست ۲۰۲۵، موارد نقض آزادی رسانه‌ها ۵۶ درصد افزایش یافته و ده‌ها خبرنگار بازداشت یا محدود شده‌اند. با این‌همه، شماری از زنان هنوز فعال‌اند؛ برخی از راه دور برای رسانه‌های خارجی گزارش می‌دهند و برخی پنهانی آموزش خبرنگاری می‌دهند. آنان باور دارند سکوت به معنای پذیرش نیست و امید دارند روزی دوباره فضای آزاد و امن اطلاع‌رسانی در افغانستان بازگردد.
