پس از بازگشت طالبان، وضعیت زنان و کودکان در افغانستان به شدت وخیم شده است. نهادهای حمایتی مانند وزارت امور زنان و کمیسیون مستقل حقوق بشر منحل شدهاند و زنان با محدودیتها و خشونتهای گسترده روبرو هستند. طالبان علاوه بر تحمیل حجاب اجباری و محدودیتهای اجتماعی و تحصیلی، بر ازدواجهای چند همسری تأکید دارند؛ برخی اعضای گروه چند زن گرفتهاند اما به حقوق زنان توجه نمیشود. همچنین مدارس و پوهنتونهای دخترانه بسته شدهاند که آینده تحصیلی دختران را تهدید میکند. رهبری طالبان مردان را به گذاشتن ریش و پوشیدن دستار (لینگی) ملزم کرده است که آزادیهای فردی را محدود کرده است. خشونت خانوادگی و خودکشی در ولایات افزایش یافته است؛ قتل زن باردار در غور و پزشک زن در ننگرهار نمونههایی از این بحراناند. تجاوزهای جنسی و آزارهای جسمی و روانی نیز گزارش شده اما به دلیل ترس، بسیاری پنهان ماندهاند. طالبان دسترسی زنان به خدمات پیشگیری از بارداری را ممنوع کرده که خانوادههای نیازمند را با فشارهای اقتصادی و اجتماعی مواجه ساخته است. نهادهای حقوق بشری داخلی و بینالمللی بارها وضعیت زنان و کودکان را بحرانی اعلام کردهاند، اما اقدام مؤثری انجام نشده و مخالفتها صرفاً نمادین بوده است. زنان و کودکان در افغانستان قربانی نظام خشونتبار و تبعیضآمیز هستند و تا ایجاد قوانین عادلانه و حمایت واقعی، وضعیت آنان بهبود نخواهد یافت.
