در داخل افغانستان شمار زیادی از جوانان با افسردگی و مشکلات روانی دستوپنجه نرم میکنند.
آنها میگویند که افزون بر محدودیتها، بیکاری، فقر و نبود آینده روشن، افسردگی نیز زندگیشان را مختل کرده و آنها را از زندگی روزمره ناامید ساخته است.
با بازگشت طالبان، سیاستهای سختگیرانهای چون محدودیت بر آزادی بیان، بازداشتهای خودسرانه، انتقامجویی، شکنجه، قتل نظامیان پیشین و محدودیتهای گسترده بر زنان باعث افزایش مشکلات روانی شده است.
جوانان میگویند در چنین وضعیتی امیدواری و تلاش برای زندگی بسیار دشوار شده و طالبان با وضع محدودیتهای بیشتر، زندگی را سختتر کردهاند.
روانشناسان هشدار میدهند که بیتوجهی به وضعیت روانی جوانان میتواند به افزایش خودکشی، اعتیاد، خشونتهای خانوادگی و بیاعتمادی اجتماعی بینجامد.
طالبان در چهار سال گذشته آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را ممنوع کرده و آنها را از تحصیل، کار و سیاست محروم ساختهاند؛ چیزی که زمینه ازدواجهای اجباری و زودهنگام را نیز فراهم کرده است.
از سوی دیگر، سرکوب، بازداشتهای خودسرانه، برکناری کارمندان دولتی و کنترول کامل طالبان، امید بسیاری از جوانان به آینده و آموزش را از میان برده و آنان را به فکر مهاجرت انداخته است.
طالبان همچنین به وعده عفو عمومی خود عمل نکرده و اخیراً سرکوبها را افزایش دادهاند.
